Łojotokowe zapalenie skóry to jedna z najczęściej występujących chorób skóry i stanowi nawet 10% wszystkich przypadków zachorowań na choroby skórne. ŁZS dotyczy nie tylko dorosłych, ale także niemowląt. Przebieg choroby jest bardzo przewlekły i nawrotowy, a zmiany skórne są bardzo widoczne i przyjmują postać łuszczącego się rumienia.
Przyczyny łojotokowego zapalenia skóry
Główną przyczyną łojotokowego zapalenia skóry (ŁZS)jest niepoprawny skład łoju i nadmierne jego wydzielanie przez skórę. Osoby o osłabionym układzie odpornościowym są bardziej podatne na zachorowanie. Pacjenci chorujący na cukrzycę, AIDS, zapalenie wątroby typu C, zespół Downa lub zapalenie trzustki, a także inne choroby osłabiające odporność są bardziej narażone na pojawienie się AZS.
Choroba może się pojawić w każdym wieku: od niemowlęcego do starczego. Różni się wówczas przebiegiem, a u niemowląt nie wymaga zazwyczaj interwencji lekarza. Łojotokowe zapalenie skóry częściej występuje wśród osób dotkniętych chorobami neurologicznymi. Niektóre czynniki wywołujące chorobę lub nasilające ją to: podrażnienia wywołane przez barwniki lub konserwanty zawarte w kosmetykach, niewłaściwa codzienna pielęgnacja, nadmierne opalanie, zanieczyszczenia powietrza. Zaburzenia odżywiania, nadmierne spożywanie alkoholu i intensywny stres również będą nasilać chorobę. Wzrost zachorowań obserwuje się na jesień i w zimie, ponieważ wtedy skóra ma bardzo mało kontaktu ze słońcem.
Objawy łojotokowego zapalenia skóry
Obszary skóry zajęte zmianami skórnymi to najczęściej skóra głowy, twarz, okolice uszu, plecy, uda i klatka piersiowa. Zauważyć można, że zmiany skórne dotyczą obszarów na których występuje duża ilość gruczołów łojowych. Początkowe objawy choroby to błyszcząca skóra spowodowana przez nadmierne wydzielanie łoju. Następnie na obszarach tych pojawiają się zmiany rumieniowe o nieregularnym kształcie. Zmiany te charakteryzuje złuszczający się naskórek zabarwiony przez łój na kolor żółtawy, Zmiany skórne przyjmują bardzo nieestetyczną postać, która może spowodować u pacjenta zawstydzenie i niższe poczucie wartości. Zmianom skórnym często towarzyszy świąd lub pieczenie. Nasilenie choroby zależne jest od konkretnego przypadku i dotyczyć może tylko owłosionej skóry głowy lub także innych partii ciała.
Łojotokowe zapalenie skóry u niemowląt i dorosłych
Łojotokowego zapalenia skóry występować może także w okresie niemowlęcym i jest wówczas nazywane ciemieniuchą. Zmiany skórne występują na głowie dziecka i przyjmują postać tłustych i łuszczących się plam. Zmiany skórę mogą występować także w miejscach intymnych, czyli tam, gdzie stosujemy pieluchy. Większość przypadków choroby u niemowląt nie wymaga interwencji lekarza, a objawy ustępują same. Głównym objawem choroby u niemowląt jest swędzenie skóry.
Każdy przypadek warto skonsultować z lekarzem, który podejmie decyzję czy leczenie jest potrzebne. Łojotokowe zapalenie skóry u niemowląt występuje w okresie od 6 do 12 miesiąca życia, a częstotliwość występowania choroby jest bardzo mała. Łojotokowe zapalenie skóry rzadko występuje przed okresem dojrzewania. Burza hormonów w dojrzewającym organizmie powoduje wzrost produkcji łoju i może wywołać chorobę. Z biegiem lat problemy z łojotokowym zapaleniem skóry są coraz rzadsze, jednak bardziej narażeni na wystąpienie choroby są mężczyźni. Łojotokowe zapalenie skóry może wystąpić u osób w każdym wieku.
Leczenie łojotokowego zapalenia skóry
Pierwszy krok w celu podjęcia leczenia ŁZS to wizyta u doświadczonego specjalisty dermatologa. Dokona on oględzin skóry i na tej postawie zdiagnozuje chorobę i dobierze indywidualne leczenie. Walka z łojotokowym zapaleniem skóry jest dość trudna, ponieważ choroba ma tendencje do nawracania. Czasem lekarz zleca wykonanie dodatkowych badań w postaci analizy krwi lub badania histopatologicznego. W większości przypadków stosuje się leczenie miejscowe lekami o działaniu przeciwgrzybiczym i przeciwzapalnym. Skórę głowy należy myć delikatnymi szamponami leczniczymi zawierającymi dodatek substancji przeciwgrzybiczej. U pacjentów z bardzo nasilonymi objawami stosuje się leczenie doustne polegające na podaniu antybiotyków i retinodiów. Leczenie doustne stosuje się tylko wtedy, gdy jest konieczne.
